Met vallen en opstaan

De nieuwjaarswisseling en de weken daarom heen lijken wel hét moment om terug te blikken op het afgelopen jaar en je intenties voor het komende jaar te zetten. Voor mij veranderden deze voornemens al snel in frustraties wanneer ik deze niet waarmaakten in de voorgaande jaren. Dus hield ik er mee op. Echter ben ik gaandeweg in gaan zien dat doelen zetten iets heel moois kunnen opleveren. Het kan een richting in je leven bieden. En omdat ik nu al een beetje laat ben voor nieuwjaarsvoornemens, zijn dit mijn volle maan voornemens (ja, die is vanavond!).

De maancyclus voelt voor mij sowieso natuurlijker dan het schema dat wij als mensheid ooit bedacht hebben. Het klinkt misschien zweverig, maar ik denk dat wij veel meer in contact staan met de natuur dan we geloven, mits we dat toelaten. Schrikbarend vind ik het dan ook dat veel mensen niet meer weten waar ons eten vandaan komt, bijvoorbeeld. Een van de meest fundamentele dingen van ons menselijk bestaan.

Uit deze verbijstering (en vele andere) ontstond een doel in mijn leven. Ik wil, gewapend met de mobiliteit van mijn bus en mijn camera, verhalen maken die de mensen weer dichter bij de natuur, en bij elkaar, brengen. Want volgens mij hebben wij dat hard nodig in deze wereld. Natuurlijk hoeven we niet allemaal als communities in de bush bush te gaan leven, maar iets meer bewustzijn en openheid creëren zou al heel veel doen, denk ik.

Milder in de maakbare maatschappij

Gelijktijdig ontstond daarmee ook een persoonlijk doel. Een doel wat eigenlijk hand in hand gaat met het bewustzijn dat ik als visueel verhalenverteller wil creëren. Want in deze maakbare maatschappij is het een kunst om bewust te worden van je eigen kunnen, je eigen kwaliteiten zonder jezelf daarin te verliezen. We blijven een product van de natuur en zoals een wijze ooit zei: een bloem kan niet altijd bloeien.

Met andere woorden: mijn intentie is om milder naar mijzelf te worden en daarmee ook naar anderen. Mij niet meer volledig uit te putten omdat ik het maximale wil bereiken. Ik geloofde eerder dat alles maakbaar was, als ik er maar hard genoeg voor werkte. Push yourself to the limits. Maar dat ging ten koste van mijzelf.

Als ik een doel of een intentie voorheen niet binnen een bepaalde tijd behaalde, was ik in mijn hoofd een loser. Ik dreef mijzelf constant tot het uiterste. Met die mentaliteit was ik niet alleen keihard voor mijn eigen maar ook voor mijn omgeving. En dat krijg je teruggekoppeld. Niet leuk, natuurlijk.

Ik wil hiermee mijn ambities niet de kop indrukken, maar meer focus creëren en deze vasthouden. Ik wil mij richten op dingen waar ik gelukkig van word en loslaten wat me niets meer brengt. Schiften in wat écht belangrijk voor me is. En het is oké dat sommige ideeën tijd nodig hebben om te broeden voordat ze uitkomen.

Om dat te verwezenlijken ga ik dit jaar experimenteren om zonder Instagram te leven, bijvoorbeeld. Want voor mij is het een medium waar ik mij volledig in verlies. Ik spiegel mijzelf met anderen, ik kan mij niet focussen op waar ik écht voor wil gaan en het maakt me onzeker. Deze onzekerheid heeft er lang voor gezorgd dat ook ik het perfecte plaatje wilde profileren op het medium.

Beren op de weg

Dit persoonlijk doel kan ik terugkoppelen aan het voornemen dat ik mijzelf heb gesteld als verhalenmaker. Want filmmaken en verhalen schrijven is een moeilijke business als je van scratch moet beginnen. Helemaal als je niet helemaal volgens de gebaande paden je werk wil doen. Dus ik zal waarschijnlijk moeten ploeteren, beren op de weg moeten verslaan en mijzelf de tijd gunnen. Maar ik denk dat ik dat kan. Met vallen en opstaan.